De marionet
De marionet wil graag een verhaal vertellen aan de mensen maar hij durft het niet omdat hij niet weet of de mensen zijn verhaal wel leuk zullen vinden. Hij gaat daarom naar een poppenspeler met veel publiek en vraagt of hij hem eerst een verhaal wil laten vertellen.
De poppenspeler doet dat en samen krijgen ze veel applaus. Zijn eigen verhaal lijkt nu nog minder leuk en omdat het applaus naar meer smaakt herhalen ze de oude voorstelling vele malen. Op een bepaald moment gaat de poppenspeler dood. De marionet probeert de voorstelling in zijn eentje te doen maar omdat het niet zijn eigen verhaal is komen er steeds minder mensen. Dan wil hij zijn eigen verhaal doen maar die weet hij ondertussen niet precies meer...
maandag 27 oktober 2008
donderdag 16 oktober 2008
Teren op oud succes
We hebben leuke dingen meegemaakt en minder leuke dingen. Deze dingen gaan over maar vaak blijven we er druk mee.
De leuke dingen willen we weer meemaken en de minder leuke dingen blijven we vermijden.
Vaak is het zo dat het allerleukste wat we (weer) willen meemaken het tegendeel is van datgene wat het allermeest vermijden. Eigenlijk is dan het nastreven van iets dat lijkt op het oude geluksmoment dus hetzelfde als weglopen voor het oude vervelende moment. Dit gedrag gaat met ons aan de haal. Omdat de wereld door gaat werkt onze oude tactiek steeds slechter. We komen vast te zitten en weten niet meer wat we willen.
De leuke dingen willen we weer meemaken en de minder leuke dingen blijven we vermijden.
Vaak is het zo dat het allerleukste wat we (weer) willen meemaken het tegendeel is van datgene wat het allermeest vermijden. Eigenlijk is dan het nastreven van iets dat lijkt op het oude geluksmoment dus hetzelfde als weglopen voor het oude vervelende moment. Dit gedrag gaat met ons aan de haal. Omdat de wereld door gaat werkt onze oude tactiek steeds slechter. We komen vast te zitten en weten niet meer wat we willen.
dinsdag 26 juni 2007
Eerst geloven dan zien
Ik zie wat ik geloof; Ik projecteer mijn verwachting op de wereld, deze raakt potentie en de echo neem ik waar. Er verstrijkt tijd tussen het projecteren en de echo die ik terug ontvang. Na het projecteren gaat het brein verder en wordt de verwachting (enigszins) veranderd. Hierdoor is de ervaring enigszins vervormd en voldoet het niet geheel aan je verwachting. Hierdoor lijkt dat wat je ziet los te staan van jou. Hoe vaster het geloof is des te dichter ligt de echo bij je verwachting.
vrijdag 25 mei 2007
Apartheid
Vanuit "apartheid" zie je het eigen ik als een berg bij een dal. Je vindt dat berg iets anders is dan het dal maar het zijn allebei 'vormen' van het landschap. Waar begint de berg precies en waar houdt die op? De waarnemer scheidt ze en toch is de berg onlosmakelijk verbonden met het dal. Ze zijn elkaars oorzaak en gevolg. Waarom vertelt de waarneming ons dat er 2 aparte vormen zijn die los staan van elkaar?
Op kwantumniveau bestaat alleen potentie. Apartheid begint met de illusie van het tekort. Het tekort creëert afscheiding, dualiteit en illusie komt uit het bewustzijn, perceptie. Perceptie zorgt voor waarneming, dat een actie is. De actie introduceert tijd in deze beschouwing. Tenslotte is er een perceptie die vorm verwacht en die daardoor wordt gecreëerd door waarneming. Die waarneming wordt verwerkt door het bewustzijn. Uiteindelijk bepaalt het bewustzijn de waarneming (interpretatie). Het NU is tijdloos omdat het gelijk weer voorbij is en dan tot het verleden behoort. Het NU is potentie. Alles wat we waarnemen is al gebeurd (verleden). Wat we waarnemen is het resultaat van onze perceptie. Het nu creëert de 2 andere tijdsbeelden. Wat was, het verleden en de (nulmakende)tegenpool; de toekomst. Uiteindelijk bestaat de wereld die we ervaren uit 3 fases:
1 Er is potentie, 2 We hebben een bepaalde verwachting 3 Deze zorgt dat we een bepaalde vorm waarnemen.
Op kwantumniveau bestaat alleen potentie. Apartheid begint met de illusie van het tekort. Het tekort creëert afscheiding, dualiteit en illusie komt uit het bewustzijn, perceptie. Perceptie zorgt voor waarneming, dat een actie is. De actie introduceert tijd in deze beschouwing. Tenslotte is er een perceptie die vorm verwacht en die daardoor wordt gecreëerd door waarneming. Die waarneming wordt verwerkt door het bewustzijn. Uiteindelijk bepaalt het bewustzijn de waarneming (interpretatie). Het NU is tijdloos omdat het gelijk weer voorbij is en dan tot het verleden behoort. Het NU is potentie. Alles wat we waarnemen is al gebeurd (verleden). Wat we waarnemen is het resultaat van onze perceptie. Het nu creëert de 2 andere tijdsbeelden. Wat was, het verleden en de (nulmakende)tegenpool; de toekomst. Uiteindelijk bestaat de wereld die we ervaren uit 3 fases:
1 Er is potentie, 2 We hebben een bepaalde verwachting 3 Deze zorgt dat we een bepaalde vorm waarnemen.
vrijdag 11 mei 2007
Zebra's
Hoe kan het dat Afrikanen zebra's zien als een een zwart paard met witte strepen zien en blanke mensen andersom? Reactie op artikel Sjef Smeets
We vergelijken onszelf met de buitenwereld en letten daarbij op de verschillen. Op deze manier kunnen we onszelf en alles wat we niet zijn onderscheiden en krijgen zodoende een beeld van de wereld. Wanneer we geloven dat we het goed gezien hebben gaan we met dit denkbeeld in ons hoofd verder naar de wereld kijken. Datgene dat ons de eerste keer was opgevallen valt ons daarna weer op doordat onze hersenen bepalen waar onze aandacht heen gaat. Ze negeren, verdraaien of generaliseren alles zodanig dat het lijkt alsof de buitenwereld de juistheid van ons beeld bevestigt. We vergeten hierbij dat die buitenwereld slechts de projectie is van onze oorspronkelijke perceptie.
Wanneer we bepaalde opvallende dingen niet meer kunnen negeren dan krijgen onze denkbeelden te maken met tegenstand van een nieuwe. Des te langer ons subjectieve denkbeeld meegaat hoe meer we denken dat het objectief bewezen is door onze ervaringen, hoe meer we denken dat het om een soort natuurwet gaat. Doordat we onze oude denkbeelden al zo vaak hebben laten bevestigen staan deze veel sterker dan de nieuwe. Een nieuw denkbeeld proberen we dan ook eerst aan te passen aan ons oude (assimilatie) voordat we misschien ons oude denkbeeld aan gaan passen aan de nieuwe (accomodatie). Zo wordt een zebra in een blank denkbeeld eerst een variatie op een wit paard en daarna eventueel pas een zwart paard zoals bij donkere mensen.
We vergelijken onszelf met de buitenwereld en letten daarbij op de verschillen. Op deze manier kunnen we onszelf en alles wat we niet zijn onderscheiden en krijgen zodoende een beeld van de wereld. Wanneer we geloven dat we het goed gezien hebben gaan we met dit denkbeeld in ons hoofd verder naar de wereld kijken. Datgene dat ons de eerste keer was opgevallen valt ons daarna weer op doordat onze hersenen bepalen waar onze aandacht heen gaat. Ze negeren, verdraaien of generaliseren alles zodanig dat het lijkt alsof de buitenwereld de juistheid van ons beeld bevestigt. We vergeten hierbij dat die buitenwereld slechts de projectie is van onze oorspronkelijke perceptie.
Wanneer we bepaalde opvallende dingen niet meer kunnen negeren dan krijgen onze denkbeelden te maken met tegenstand van een nieuwe. Des te langer ons subjectieve denkbeeld meegaat hoe meer we denken dat het objectief bewezen is door onze ervaringen, hoe meer we denken dat het om een soort natuurwet gaat. Doordat we onze oude denkbeelden al zo vaak hebben laten bevestigen staan deze veel sterker dan de nieuwe. Een nieuw denkbeeld proberen we dan ook eerst aan te passen aan ons oude (assimilatie) voordat we misschien ons oude denkbeeld aan gaan passen aan de nieuwe (accomodatie). Zo wordt een zebra in een blank denkbeeld eerst een variatie op een wit paard en daarna eventueel pas een zwart paard zoals bij donkere mensen.
woensdag 9 mei 2007
identiteit
Identiteit
Je hebt behoeftes die wel en behoeftes die niet direct in te passen zijn in de buitenwereld en daarom speelt iedereen een bepaalde rol in contact met de omgeving. Die rol houdt in dat je bepaalde kanten van jezelf verbergt en andere kanten juist uit (of soms zwaarder aanzet) als je gelooft dat je er succes mee kan halen. De omgeving maakt vervolgens in haar reactie duidelijk waarmee jij het verschil maakt, soms verbaal maar soms ook non-verbaal. Zo profileert je persoonlijkheid zich voor jou (Een zwarte stip zie je het best op een witte ondergrond) Dat wat jij meekrijgt van je omgeving, dat wat jij gelooft en eigen maakt wordt een deel van je identiteit.
Je hebt behoeftes die wel en behoeftes die niet direct in te passen zijn in de buitenwereld en daarom speelt iedereen een bepaalde rol in contact met de omgeving. Die rol houdt in dat je bepaalde kanten van jezelf verbergt en andere kanten juist uit (of soms zwaarder aanzet) als je gelooft dat je er succes mee kan halen. De omgeving maakt vervolgens in haar reactie duidelijk waarmee jij het verschil maakt, soms verbaal maar soms ook non-verbaal. Zo profileert je persoonlijkheid zich voor jou (Een zwarte stip zie je het best op een witte ondergrond) Dat wat jij meekrijgt van je omgeving, dat wat jij gelooft en eigen maakt wordt een deel van je identiteit.
processen
Een overtuiging creeert een
gedragspatroon dat ervoor zorgt dat je de pijn die bij de overtuiging
hoort niet voelt. Het zorgt ervoor dat dergelijke situaties afgeweerd
worden.
Er worden vanuit de intentie van ego en dualiteit altijd de volgende
stappen gevolgd:
Er is een probleem/oorzaak/tekort. Je gaat op onderzoek uit om kennis te vergaren (waar dan ook vandaan)om je strategie te bepalen. Je onderneemt de aktie ( waarin je intentie en je strategie/kennis verpakt zitten). Vervolgens wacht je op feedback/ wat gebeurt er als reactie op mijn aktie? Je evalueert: aktie geslaagd/opgelost? Zo ja: proces is over. Zo nee: een nog groter probleem/tekort. En dan kom je weer waar je begonnen bent: Er is een probleem.....en dat probleem is groter dan weleer. Je hebt dan namelijk moeite gedaan, 'vermeende' kennis vergaart, en vol goede moed een poging gewaagd. En weer lost het niet op. Niet goed voor je zelfbeeld.... Het grote verschil tussen de intentie van ego en dualiteit is dat je vanuit de intentie van dualiteit ziet dat je zelf in ieder geval een hoofdrol speelt in je probleem. Vanuit ego geef je de schuld aan een ander, je plaats het buiten jezelf. Wanneer je aan het 'willen' bent accepteer je de situatie niet zoals het is. Je probeert een situatie te veranderen met meestal dezelfde logica als waarmee deze gecreeerd is. 'Foutieve' logica/overtuiging/conditionering/informatie is daarmee zowel de oorzaak als het gevolg. Wanneer je aan het willen bent, ligt je focus op datgene dat je niet wilt. Op de negativiteit. En waar je de aandacht op vestigt groeit EN ...jouw leven/ervaring bestaat uit waar je de aandacht op vestigt. Al het andere gaat aan je waarneming voorbij. Wanneer je de situatie aanvaardt zoals het is en er niet tegen vecht, ontstaat er ruimte. Je focus gaat er vanaf, je laat de 'foutieve' logica los. Je schept de mogelijkheid voor andere ervaringen. Tegelijkertijd kun je wel wensen dat de situatie verandert. Je aandacht verplaatst zich van het verleden naar de toekomst, naar je ideaalbeeld van hoe het in jouw visie IS. Je gaat dingen/situaties anders zien, anders waarnemen. En daardoor zal je gedrag veranderen en wellicht ook je logica. En dat schept de mogelijkheid tot verandering van de situatie. Verandering heeft tijd nodig en gebeurt meestal niet instant... en soms ook wel. Nog sneller, instant, werkt het om de actieve illusie te doorzien. Want als je die doorziet is er geen probleem meer. En wanneer het probleem er niet meer is (harmonie), is er direct ruimte voor andere ervaringen zoals je passie. Passie creeert. Passie intensiveert de ervaring. Passie kent geen negativiteit en verhoogd de levensvreugde/energie. Passie hoeft geen doel te hebben, het gaat om de ervaring en niet om een probleem op te lossen of een tekort te vullen.
gedragspatroon dat ervoor zorgt dat je de pijn die bij de overtuiging
hoort niet voelt. Het zorgt ervoor dat dergelijke situaties afgeweerd
worden.
Er worden vanuit de intentie van ego en dualiteit altijd de volgende
stappen gevolgd:
Er is een probleem/oorzaak/tekort. Je gaat op onderzoek uit om kennis te vergaren (waar dan ook vandaan)om je strategie te bepalen. Je onderneemt de aktie ( waarin je intentie en je strategie/kennis verpakt zitten). Vervolgens wacht je op feedback/ wat gebeurt er als reactie op mijn aktie? Je evalueert: aktie geslaagd/opgelost? Zo ja: proces is over. Zo nee: een nog groter probleem/tekort. En dan kom je weer waar je begonnen bent: Er is een probleem.....en dat probleem is groter dan weleer. Je hebt dan namelijk moeite gedaan, 'vermeende' kennis vergaart, en vol goede moed een poging gewaagd. En weer lost het niet op. Niet goed voor je zelfbeeld.... Het grote verschil tussen de intentie van ego en dualiteit is dat je vanuit de intentie van dualiteit ziet dat je zelf in ieder geval een hoofdrol speelt in je probleem. Vanuit ego geef je de schuld aan een ander, je plaats het buiten jezelf. Wanneer je aan het 'willen' bent accepteer je de situatie niet zoals het is. Je probeert een situatie te veranderen met meestal dezelfde logica als waarmee deze gecreeerd is. 'Foutieve' logica/overtuiging/conditionering/informatie is daarmee zowel de oorzaak als het gevolg. Wanneer je aan het willen bent, ligt je focus op datgene dat je niet wilt. Op de negativiteit. En waar je de aandacht op vestigt groeit EN ...jouw leven/ervaring bestaat uit waar je de aandacht op vestigt. Al het andere gaat aan je waarneming voorbij. Wanneer je de situatie aanvaardt zoals het is en er niet tegen vecht, ontstaat er ruimte. Je focus gaat er vanaf, je laat de 'foutieve' logica los. Je schept de mogelijkheid voor andere ervaringen. Tegelijkertijd kun je wel wensen dat de situatie verandert. Je aandacht verplaatst zich van het verleden naar de toekomst, naar je ideaalbeeld van hoe het in jouw visie IS. Je gaat dingen/situaties anders zien, anders waarnemen. En daardoor zal je gedrag veranderen en wellicht ook je logica. En dat schept de mogelijkheid tot verandering van de situatie. Verandering heeft tijd nodig en gebeurt meestal niet instant... en soms ook wel. Nog sneller, instant, werkt het om de actieve illusie te doorzien. Want als je die doorziet is er geen probleem meer. En wanneer het probleem er niet meer is (harmonie), is er direct ruimte voor andere ervaringen zoals je passie. Passie creeert. Passie intensiveert de ervaring. Passie kent geen negativiteit en verhoogd de levensvreugde/energie. Passie hoeft geen doel te hebben, het gaat om de ervaring en niet om een probleem op te lossen of een tekort te vullen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
